Święty Zygmunt Gorazdowski
1845-1920
Ksiądz Archidiecezji Lwowskiej
Prałat i Szambelan papieski
Apostoł Miłosierdzia Bożego we Lwowie
Założyciel Sióstr Świętego Józefa
Ojciec ubogich
Ksiądz żebraków
"Życie Sługi Bożego było ustawiczną służbą miłości, spełnianą z wielką dobrocią i łagodnością w duchu ofiary i ze stałością woli, w mężnym przezwyciężaniu słabości zdrowia. Wykonywał dzieła miłosierdzia dla duszy i ciała, oraz mnożył inicjatywy, aby ulżyć cierpieniom bliźnich i przyjść z pomocą w zbawianiu dusz. Miłość Chrystusa uczynił podstawą swej działalności dobroczynnej i społecznej, a sam Chrystus był źródłem jego uczuć i gorliwości. Całym sercem i z całych sił ukochał Boga i służył Mu ochoczo i z radością. Był posłuszny Jego woli, przestrzegał Jego prawa i dniem i nocą pracował dla Jego Królestwa; unikat grzechu, dążył do świętości. Swoją nadzieję złożył w Panu, w Jego miłosierdziu i Jego Opatrzności. Obce mu było przywiązanie do spraw ziemskich; dzielił się z potrzebującymi wszystkim tym, co posiadał tak, że pod koniec życia mógł napisać, iż nie posiada żadnych dóbr materialnych.... Jako prawdziwy mąż Boży, niestrudzenie pracował i cierpiał dla Jego chwały, nigdy nie narzekając; był pełen zapału i odwagi w pracy apostolskiej, wytrwały w pracach, niezłomny w trudnościach, pogodny w przeciwnościach, cierpliwy w chorobach, ufny w skuteczność modlitwy. Z nadprzyrodzoną roztropnością wybierał właściwe drogi dla swego uświęcenia, w apostolskiej działalności i w kierowaniu swymi dziełami. W ten sposób postępował aż do końca swych dni, mając nadzieję na osiągniecie nagrody szczęśliwości wiecznej, jaką Bóg, sprawiedliwy Sędzia obdarza swych przyjaciół."
Z Dekretu stwierdzającego heroiczność życia i cnót
Sługi Bożego ks. Zygmunta Gorazdowskiego.
01. 11. 1845 – Zygmunt Gorazdowski urodził się w Sanoku (Polska). Zachowane świadectwa mówią, że swoje bardzo dobre wychowanie Zygmunt zawdzięczał rodzicom, którzy własnym przykładem, uczciwością, sumiennością, religijnością, delikatnością, ofiarnością dla dobra bliźniego potrafili rozbudzić w chłopcu wielkie cnoty. O Rodzicach Zygmunta mówiono, że byli to ludzie "bardzo inteligentni, zacni, wielcy patrioci".
09. 11. 1845 – chrzest święty otrzymał w kościele OO. Franciszkanów w Sanoku (Polska).
02. 1846 – uratowany od śmierci w czasie tzw. Rzezi Galicyjskiej. Ukryty przez niańkę pod kołem młyńskim nabawił się choroby płuc. Ta choroba towarzyszyła mu przez całe życie.
1863 – wziął udział w Powstaniu Styczniowym, co przepłacił nasileniem się gruźlicy. Klęskę i upadek powstania przeżył jako bardzo bolesną próbę.
1864 – ukończył gimnazjum w Przemyślu. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
1865 – wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie. Według opinii bliskiej krewnej chciał być bardziej pożytecznym dla bliźnich, przy czym w wyborze stanu radził się ojca i modlił się o Boże światło.
1869 – ukończył teologię. Ze względu na nasilenie się choroby płuc i zagrażające życiu krwotoki wstrzymano mu święcenia kapłańskie na czas nieokreślony. Zachował się tekst modlitwy kleryka Zygmunta, którą zwracał się do Boga w czasie tej wielkiej życiowej próby. Naoczni świadkowie jego życia zapisali: „I wtedy w przestępie bólu padł na kolana młody alumn – i błagał: Wszechmogący, zmiłuj się nad kornym Twym sługą, użycz mi sił, bym spełnić mógł swe posłannictwo, a całe życie poświęcę dla dobra bliźnich. Wszechmogący wysłuchał tych jego serdecznych błagań.”
25. 07. 1871 – otrzymał święcenia kapłańskie w Katedrze lwowskiej z rak ks. Arcybiskupa i metropolity Franciszka Ksawerego Wierzchlejskiego.
30. 07. 1871 – odprawił Mszę Świętą Prymicyjną w kościele Sióstr Benedyktynek w Przemyślu.
18. 08. 1871 – podjął obowiązki wikarego w parafii w Tartakowie. W związku z tym, że plebania była zbyt mała młody kapłan zamieszkał w nieopalanym domku na cmentarzu.
05. 08. 1872 – przeniesiony na wikarego do parafii w Wojniłowie. Katechizował w miejscowej szkole czteroklasowej, a także w jedenastu szkołach etatowych i siedmiu parafialnych. Podobne warunki do pracy miał też na innych placówkach. Nie zniechęcał się jednak trudnościami i podejmował szereg inicjatyw, by Dobra Nowina mogła dotrzeć do każdego człowieka.
28. 04. 1875 – mianowany administratorem w Wojniłowie. Na różny sposób pomagał potrzebującym. Tak np. w czasie epidemii cholery w Wojniłowie, nie tylko spieszył z pomocą do chorych, a nawet własnymi rękami grzebał umarłych. Na zwracane uwagi odpowiadał: Bóg czuwa nade mną. Kronika parafialna zapisała, że nawet Żydzi całowali jego ubranie, nazywając go świętym człowiekiem.
07. 1875 – opracował i wydał „Katechizm Św. Kościoła katolickiego dla ludu”, bo jako katecheta dostrzegał wielkie potrzeby i trudności w głoszeniu Dobrej Nowiny. Ponad 50 000 egz. Katechizmu rozeszło się po Galicji, Śląsku i Ameryce. Katechizm, który doczekał się kilku edycji, cieszył się uznaniem ówczesnych władz kościelnych i wśród duchowieństwa oceniany był jako opracowanie "najlepsze może ze wszystkich".
30. 11. 1875 – otrzymał nominację na administratora parafii w miejscowości Bukaczowce.
23. 03. 1876 – został mianowany wikarym w Gródku Jagiellońskim. Tam opracował i wydał: „Niezapominajki. Rady i przestrogi na całe życie dla młodzieży żeńskiej” a także „Rady i przestrogi na całe życie. Pamiątka dla młodzieży męskiej po ukończeniu szkół”.
23. 10. 1876 – otrzymał nominację na administratora w Żydaczowie.
20. 05. 1877 – zamianowany wikarym w parafii p.w. Św. Marcina we Lwowie.
12. 1877 – wybrany na sekretarza w „Komisji Ubogich Chrześcijan” we Lwowie. Był współtwórcą Związku Towarzystw i Zakładów Dobroczynnych w Galicji centralizującego i kierującego pracami poszczególnych dzieł chrześcijańskiego miłosierdzia. Działał nadto w Towarzystwie św. Salomei wspomagającym ubogie wdowy i ich dzieci, a także w Stowarzyszeniu dla ubogich szwaczek. Na wiecach katolickich i na łamach ówczesnej prasy mobilizował społeczeństwo do czynów miłosierdzia.
26. 02. 1878 – zamianowany administratorem w parafii Matki Bożej Śnieżnej we Lwowie.
24. 07. 1878 – nominowany na wikarego przy parafii św. Mikołaja we Lwowie.
03. 1879 – założył Stowarzyszenie „Boni Pastoris”, troszcząc się o duchowe wzbogacenie, wsparcie moralne i pomoc wzajemną wśród kapłanów, w którym pełnił funkcję sekretarza. Dla nich redagował także czasopismo „Bonus Pastor” i pisał różne artykuły. Rozpoczynając to dzieło pisał m.in.: Jestem bowiem najmocniej przekonany, że tylko wspólnymi siłami i tylko przez pośrednictwo własnego organu możemy skutecznie pracować i stanąć na wysokości potrzeb czasu i naszego stanu.
02. 1882 – Zygmunt Gorazdowski założył we Lwowie „Dom Pracy” dla żebraków. Już w pierwszym roku jego istnienia 170 bezdomnych żebraków, wśród których znajdowała się niemała liczba dzieci, znalazło tam dach nad głową, stosowną opiekę i pracę według swoich możliwości.
1882 – z inicjatywy ks. Gorazdowskiego rozpoczęła swoją działalność tania „Kuchnia ludowa”. Żywili się w niej robotnicy, studenci, młodzież szkolna, dzieci, a najwięcej biedota lwowska. Wydawano w niej dziennie około 600 obiadów. Do współpracy w tym dziele ksiądz Zydmunt zaprosił „Siostrzyczki Ubogich” – Franciszkanki trzeciego świeckiego zakonu z Tarnopola.
07. 1883 – w wyniku starań ks. Gorazdowskiego „Siostrzyczki Ubogich” waz z dziewczynami, które współpracowały z nimi, czyniąc miłosierdzie bliźnim, rozpoczęły nowicjat u SS. Franciszkanek od Wieczystej Adoracji we Lwowie.
17. 02. 1884 – początek istnienia Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Św. Józefa, które założył ks. Z. Gorazdowski.
1884 – ufundował „Zakład św. Józefa dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów” we Lwowie. Na wskutek rządowej ustawy, po sześciu tygodniach pobytu w szpitalu chorzy, bez względu na ich stan zdrowia, byli z niego usuwani. Tych, którzy po ciężkiej chorobie jeszcze kilka tygodni potrzebowali na wyzdrowienie wyrzucali wprost na ulicę, nie zwracając uwagi na ich stan zdrowia. Widząc wielką potrzebę rozwijania tej sprawy Zygmunt Gorazdowski z biegiem czasu rozbudował Zakład do sześciu budynków.
05. 09. 1886 – założył „Internat św. Jozafata” dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie. Po 34 latach jego istnienia, Internat mógł się poszczycić wieloma wychowankami, którzy zajmowali nawet wybitne stanowiska w szkolnictwie. W utworzeniu internatu pomagali mu też jego Rodzice, którzy w 1882 roku oddali wszystkie swoje oszczędności na ten cel. Początkowo zarządzali też całym gospodarstwem, oddając resztki swoich życiowych energii i umiejętności dla potrzebującej wsparcia i opieki młodzieży.
1886 – opracował i wydał drukiem „Zasady i przepisy dobrego wychowania”. Długoletniemu katechecie i duszpasterzowi zależało na tym, by poprzez lekturę tej książki rodzice i wychowawcy zrozumieli, że, Jedynie wiara katolicka uczy (…) jaki jest cel i przeznaczenia każdego człowieka – jaka jest wartość duszy dziecięcia – jak wielka jest odpowiedzialność wychowawców, wreszcie jakich środków używać należy do dopięcia tak zaszczytnego celu.
1889 – z inicjatywy księdza Z. Gorazdowskiego Siostry Świętego Józefa podjęły pracę w „Domu przytułku i pracy” w Przemyślu (Polska). Z czasem podjęły pracę szpitalną w Lubaczowie (Polska), potem w Sokalu, dalej w ochronce w Krośnie (Polska), gdzie siostry służą do tej pory. Pobłogosławił kolejnej pracy sióstr w szpitalach Kałusza, Doliny, Czortkowa, w „Zakładzie dla nieuleczalnie chorych” w Tarnowie (Polska)…
1890 – ojciec Gorazdowski ciężko zachorował. Siostra Bonawentura Jakóbiec ofiarowała za Założyciela Zgromadzenia Sióstr Świętego Józefa swoje życie. Pan Bóg przyjął jej ofiarę – siostra odeszła do wieczności, kapłan Zygmunt wrócił do zdrowia. Dowiedziawszy się o tym Ojciec Założyciel zabronił siostrom czynić podobne rzeczy.
17. 02. 1892 - powołał do istnienia pierwszy, a także przez długie lata jedyny w Galicji zakład „Dzieciątka Jezus” dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, w którym za jego życia uratowano około 3.000 dzieci, a wiele matek powróciło do Boga i znalazło godne zatrudnienie.
1897 – wziął aktywny udział w Komisji przygotowawczej II Zjazdu Katechetów we Lwowie jako aktywny członek „Związku Katechetów”.
13. 04. 1898 – wziął udział w narodowej pielgrzymce do Rzymu w imieniu której wygłosił na audiencji u papieża Leona XIII uroczystą mowę o wydźwięku patriotycznym.
1898 – został mianowany kanonikiem gremialnym kapituły we Lwowie.
09. 11 1899 – otrzymał nominację na administratora parafii św. Mikołaja we Lwowie.
27. 04. 1900 – otrzymał od Kongregacji Biskupów i Zakonników pismo wyrażające uznanie i pochwalające cel Zgromadzenia Sióstr Świętego Józefa.
05. 01.1902 – objął oficjalnie funkcję proboszcza przy parafii św. Mikołaja we Lwowie.
09. 1903 – założył szkołę katolicką polsko-niemiecką, bo ubolewał, że ponad 200 dzieci z rodzin katolickich uczęszczało do szkoły protestanckiej, gdzie językiem wykładowym był język niemiecki, a religii uczył apostata. Prowadzenie szkoły przekazał Braciom Szkolnym. Dzieło to wywołało ogromne wzburzenie, a nawet protesty. Na łamach radykalnych gazet wołano: my nie chcemy żadnych szkół pod władzą duchowieństwa. Dopiero specjalna Odezwa Abpa Józefa Bilczewskiego wyciszyła nieco tą sprawę i pomogła chociaż niektórym zrozumieć sens istnienia takiej szkoły.
20. 04. 1905 – został mianowany przez Stolicę Świętą tajnym Szambelanem Ojca Św. Piusa X
12. 1908 – przystąpił do spółki wydawniczej i stał się właścicielem drukarni i wydawcą „Gazety Codziennej”. Dostrzegał palącą potrzebę powstania prasy katolickiej, lojalnej, szczerej, uczciwej, która byłaby amboną służącą do szerzenia zasad życia ewangelicznego. Przynaglony dodatkowo wezwaniem Ojca Świętego, który zachęcał do wydawania tanich dzienników i pism dla ludu, dzięki wielu staraniom zaczął działać w tym kierunku. Ta inicjatywa spotkała się z wielką opozycją, podburzaną przez masonerię i kosztowała go wiele udręk, cierpień, niezrozumienia i upokorzeń trwających do śmierci, pomimo że hierarchia kościelna jak i obiektywni opiniodawcy popierali i wysoko cenili tą sprawę.
29. 03. 1910 - wycofał się oficjalnie z wydawnictwa „Gazety Codziennej”.
01. 04. 1910 – Stolica Św. „Dekretem Pochwalnym” dokonała pierwszego kanonicznego zatwierdzenia Zgromadzenia Sióstr Świętego Józefa.
27. 03. 1913 – oficjalnie przestał pełnić funkcję proboszcza przy kościele św. Mikołaja we Lwowie.
01. 09. 1914 – opuścił plebanię i zamieszkał w Domu macierzystym Sióstr Świętego Józefa przy ul. Kurkowej 53 we Lwowie (teraz ul. Łysenka).
01. 01. 1920 – Zygmunt Gorazdowski zmarł we Lwowie. W „Kronice” pod datą 1 stycznia Siostry Świętego Józefa zapisały m.in.: Ojciec Założyciel padł ofiarą swego poświęcenia się dla Zgromadzenia naszego, bo poszedłszy w sprawie potrzeb codziennych głównego domu do jakiegoś urzędu – raz zmęczył się pośpiechem, z jakim tam pobiegł, a potem zgrzał się w biurze dobrze opalanym, zaziębił się czekając na tramwaj z powrotem. Leżał zaledwie parę dni – chore od szeregu lat płuca nie wytrzymały nowego zapalenia.
05. 01. 1920 – odbył się pogrzeb ks. Zygmunta Gorazdowskiego i eksportacja zwłok na Cmentarz Łyczakowski we Lwowie (73 pole).
29.06. 1989 – rozpoczął się w Prokatedrze Lubaczowskiej proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Z. Gorazdowskiego. Rozwijająca się sława świętości życia o. Zygmunta skłoniła Sióstr rozpocząć to dzieło.
24. 04. 2001 - Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił Dekret o cudownym uzdrowieniu Pana Zdzisława z Wrocławia, który to cud zaistniał mocą wstawienniczą u Boga ks. Zygmunta Gorazdowskiego. 28-letni Zdzisław 19 lutego 1997 roku w wypadku samochodowym doznał ciężkiego wielonarządowego urazu ciała: stłuczenie głowy i mózgu z utratą przytomności, złamania licznych żeber, stłuczenia płuc, pęknięcia oskrzela z krwiakiem i odmą, również urazy brzucha z pęknięciem wątroby i krwotokiem wewnętrznym. Miało miejsce także złamanie kości miednicy i zablokowanie dróg moczowych. Chorego poddano trzem zabiegom operacyjnym i przekazano do ośrodka intensywnej Terapii Pulmonologicznej. Mimo wysoko specjalistycznej terapii stan chorego pogarszał się. Wystąpiły zaburzenia metaboliczne, a przede wszystkim uogólnione zakażenie w postaci sepsy. W czasie całej choroby p. Zdzisława modliła się za przyczyną Ks. Z. Gorazdowskiego cała jego rodzina oraz Siostry św. Józefa z wrocławskiej wspólnoty, gdzie jego córka uczęszczała do przedszkola. W czerwcu 1997 r. wbrew stawianym prognozom i ku zadziwieniu wszystkich p. Zdzisław opuścił szpital doświadczając łaski całkowitego uzdrowienia. Wrócił do normalnego trybu życia anga¬żując się w odpowiedzialną pracę zawodową. Jego pełny powrót do zdrowia potwierdzają badania lekarskie.
26. 06. 2001 – Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji we Lwowie, podczas pielgrzymki na Ukrainę.
Następnym krokiem w drodze do ogłoszenia Zygmunta Gorazdowskiego na cały świat świętym był proces kanonizacyjny i jeden z największych cudów, który stał się za pośrednictwem Błogosławionego. Dokładniej: 20 lipca 2002 r. w godzinach wieczornych miał miejsce wypadek samochodowy. Roksana była pasażerką Fiata 126p. W wyniku zaistniałej kolizji wyrzuciło ją z samochodu, który kilkakrotnie dachował i została nim przygnieciona. Mocno poszkodowana, została przewieziona w stanie ciężkim do szpitala w Krakowie na Oddział Intensywnej Terapii. Już od początku były poważne obawy, czy przeżyje przy tak wielkich obrażeniach. Zagrożenie życia wynikało z uszkodzenia układu oddecho¬wego, układu kostnego - masywnie złamanych żeber, zaburzenia krążenia i innych zaburzeń pourazowych, w następstwie czego między innymi doszło do sepsy ogólnego zakażenia organizmu. Bezpośrednie zagrożenie życia trwało ok. czterech tygodni. W tym czasie Roksana była nieprzytomna, zaintubowana i podłączona do respi¬ratora. Po czterech tygodniach zwrot był nagły i bardzo znaczący. Chora zaczęła sama oddychać i ciężka sepsa zaczęła się wycofywać. Powrót do zdrowia był tak szybki, że w ciągu dwóch tygodni chora opuściła szpital sama, w pełni sprawna. Modlitwę o uproszenie łaski powrotu do zdrowia za przyczyna bł. ks. Z. Gorazdowskiego podjęły jej koleżanki z pracy, które od czasu beatyfikacji dobrze znały postać Błogosławionego. Następnie w modlitwę włączyła się rodzina Roksany, znajomi i Siostry św. Józefa.
23. 10. 2005 - papież Benedykt XVI dokonał jego kanonizacji podczas uroczystego zamknięcia Roku Eucharystii i XI Zgromadzenia Zwyczajnego Synodu Biskupów, w Światowym Dniu Misyjnym.
Święto liturgiczne: 26 czerwca
Zygmunt - imię germańskie oznaczające obronę przez zwycięstwo: sigi – zwycięstwo; mund – opieka, pomoc, obrona.
W każdym domu Zgromadzenia Sióstr Świętego Józefa znajdują się relikwie Świętego Zygmunta Gorazdowskiego. Siostry codziennie w swoich wspólnotowych oraz indywidualnych modlitwach dziękują Panu Bogu za dar jego życia, świętości, za pozostawiony im w dziedzictwie charyzmat miłosiernej miłości względem Boga i bliźniego.
Modlitwy za wstawiennictwem Świętego Zygmunta Gorazdowskiego
Boże w Trójcy Jedyny, przyjmij nasze uwielbienie i dziękczynienie za ubogacenie Kościoła charyzmatem i świętością życia ks. Zygmunta Gorazdowskiego oraz za dar jego kanonizacji. Spraw prosimy, abyśmy naśladując tego Apostoła Bożego Miłosierdzia, potrafili w jak najdoskonalszy sposób wypełniać przykazanie ewangelicznej miłości, służąc ludziom cierpiącym i ubogim. Prosimy o to przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Boże, Panie Miłosierdzia, który nieustannie pochylasz się nad ludzką niemocą i masz szczególne upodobanie w tych, którzy czynią miłosierdzie, racz udzielić nam łask . . . . . za wstawiennictwem Świętego Księdza Zygmunta, jaśniejącego
Twoją miłosierną miłością. Prosimy o to przez Chrystusa Pana naszego. Amen
Wszechmogący i miłosierny Boże, który świętemu Zygmuntowi, kapłanowi, dałeś łaskę służenia ubogim i cierpiącym, spraw prosimy, abyśmy za Jego wstawiennictwem, otoczyli ewangeliczną troską braci będących w potrzebie. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa stanem na 31.12.2013 liczyło 472 siostry. Członkinie Zgromadzenia tworzą 73 wspólnoty zakonne w dwóch prowincjach polskich: Tarnowskiej i Wrocławskiej, w delegaturach: Afrykańskiej, Brazylijskiej oraz Ukraińskiej, a także posługują na terenie Europy Zachodniej: Francji, Włoszech i Niemczech. Wierne ideałom swego Założyciela realizują charyzmat miłosiernej miłości wobec Ubogich Chrystusowych, przede wszystkim tych, którzy oczekują na materialne i religijno-moralne wsparcie. Będąc cząstką Kościoła Powszechnego, służą mu na miarę możliwości i zgodnie z określonym celem, Zgromadzenie wykonuje inne zadania, które są aktualnymi potrzebami Kościoła i czasu.
W Ukrainie 37 Sióstr Świętego Józefa w dwunastu wspólnotach na drodze życia konsekrowanego dążą do świętości i danym im przez Boga charyzmatem służą bliźnim.
Siostry prowadzą przedszkole w Stryju oraz świetlice dla dzieci, wiekiem od 3 do 6 lat w Szepetówce oraz Lubarze. We Lwowie, Tarnopolu uczą w szkole. Dla dzieci w średnim i starszym wieku szkolnym we Lwowie i Kijowie funkcjonują świetlice, gdzie siostry w popołudniowych godzinach pomagają im odrabiać zadania domowe, pogłębiać wiedzę z niektórych przedmiotów, rozwijać zdolności twórcze oraz wzbogacać się duchowo i moralnie. Siostry utrzymują też kontakt z młodzieżą studencką, wspólnie rozważając Słowo Boże, służąc im radami i wsparciem.
Siostry, naśladując swego Ojca Założyciela, dobrowolnie i ofiarnie wchodzą w świat ludzi cierpiących, pomagając im odnaleźć sens tajemnicy cierpienia w świetle krzyża Chrystusowego. Służą chorym w szpitalach: w Kijowie, Lubarze; w domu starców we Lwowie; chorym i osobom w podeszłym wieku, którzy zostają bez opieki w domach prywatnych, wszędzie gdzie pracują.
Siostry, ożywione zapałem apostolskim, razem z kapłanami, osobami świeckimi, oraz z innymi osobami konsekrowanymi współpracują w różnorakich formach duszpasterstwa: katechizują dzieci, młodzież, dorosłych, przygotowując ich do przyjęcia sakramentów, prowadzą formacyjne i modlitewne spotkania. Przyozdabiają ołtarze kościołów parafialnych kwiatami oraz dbają o dekoracje, które służą głębszemu przeżywaniu odpowiednich okresów liturgicznych a także uroczystości kościelnych. Siostry posługują też jako organistki przy parafiach oraz prowadzą chóry parafialne: w Tarnopolu, Szepetówce. Ponad to prowadzą schole młodzieżowe i dziecięce, które swoim śpiewem upiększają liturgię i pomagają wiernym w spotkaniu z Bogiem.
W szerzenie Królestwa Bożego siostry włączają wszystkie swoje wrodzone i indywidualne uzdolnienia i talenty: pracują w kancelariach, arcybiskupiej Kurii we Lwowie, we Lwowskim Wyższym Seminarium Duchownym, w kijowskim „Caritasie”… Za przykładem Matki Bożej i Świętego Józefa, wszystko co czynią w swoim życiu, poświęcają sprawie odkupienia, aby Jezus mógł rodzić się i wzrastać w sercach ludzi. Przede wszystkim siostry świadczą o Chrystusie swoim życiem konsekrowanym, które ożywiają modlitwą i pokutą.
Siostry prowadzą Modlitewne Grupy św. Józefa dla osób świeckich, którym pomagają wzbogacić się duchowo, a ci z kolei stanowią modlitewne wsparcie dla Zgromadzenia i jego dzieł apostolskich, a także wypraszają u Pana nowe święte powołania do życia zakonnego.