Szczególną misją Zgromadzenia w Kościele jest głoszenie Chrystusa, miłości Jego Serca – przez wychowanie i nauczanie dzieci i młodzieży, służbę braciom najbardziej potrzebującym i pokrzywdzonym oraz przez inne formy działania zmierzające do ewangelizacji świata.
Nauczanie i wychowanie oraz pomoc ubogim są podstawowym działaniem apostolskim we wszystkich krajach, w których żyjemy.
Siostry pragną iść drogą ewangelicznego radykalizmu i braterskiej służby przez świadectwo życia osobistego i siostrzanej komunii we wspólnocie, zaangażowanie katechetyczne, wychowawcze i nauczycielskie, charytatywne i misyjne.
Obecnie Zgromadzenie liczy około 800 sióstr, pracujących w prawie 100 wspólnotach, w 14 krajach, na 5 kontynentach: w Polsce, we Włoszech, we Francji, w Niemczech, w Finlandii, na Ukrainie, w Białorusi i w Rosji; w Kanadzie, w Argentynie, Brazylii i Boliwii; w Tanzanii i na Filipinach.
„Bóg sam wszystko obmyślił, wszystko prowadził, wszystkim kierował. Ja (...) byłam tylko pionkiem na szachownicy, którym wyższa ręka kierowała, rządziła, przerzucając z miejsca na miejsce, z kraju do kraju, aż do spełnienia nie moich zamysłów - ja o tym nie myślałam nigdy - ale zamiarów Bożych”. m. Urszula
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, założone w 1920 roku przez św. Urszulę Ledóchowską, jest jedną z licznych gałęzi rodziny urszulańskiej, powołanej do życia w XVI w. przez św. Anielę Merici.
Petersburska wspólnota urszulanek, której przełożoną była m. Urszula, lata pierwszej wojny światowej, po wygnaniu z Rosji, spędzała najpierw w Szwecji, a następnie w Danii. Po odzyskaniu niepodległości Polski m. Urszula wraz ze wspólnotą powróciła do Polski, osiedlając się w Pniewach koło Poznania. Siostry przywiozły ze sobą sieroty po polskich emigrantach – dzieci, którymi opiekowały się w Danii. Stolica Święta przeniosła status prawny autonomicznego domu urszulanek w Petersburgu na Pniewy i przekształciła wspólnotę w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek SJK. Konstytucje Zgromadzenia otrzymały pierwszą aprobatę Stolicy Świętej 4 VI 1923, a definitywną – 21 XI 1930.
Zgromadzenie szybko się rozwijało. M. Urszula wraz z siostrami, w dostępny im sposób, włączyła się dynamicznie w dzieło odbudowy kraju. Rosły szeregi sióstr, liczba wspólnot i dzieł. Siostry organizowały przedszkola, szkoły, domy dziecka, internaty dla młodzieży szkół średnich, domy akademickie; prowadziły kursy zawodowe dla dziewcząt, świetlice i czytelnie dla dzieci i młodzieży; podjęły katechizację w szkołach państwowych i pracę formacyjną nad przygotowaniem przyszłych katechetek i nauczycielek. W 1921 roku przejęły stary i zniszczony klasztor podominikański w Sieradzu. Klasztor ten, odbudowany siłami sióstr, wkrótce stał się ośrodkiem oddziaływania religijnego i kulturalnego w okolicy. W 1922 roku siostry podjęły pracę katechetyczną w nowo powstałej diecezji łódzkiej. Stworzyły silny ośrodek pracy katechetycznej i kształcenia katechetek świeckich. W 1925 roku powstał internat dla dziewcząt w Wilnie, a dwa lata później szkoła społeczno-gospodarcza w Czarnym Borze. W następnych latach utworzone zostały placówki na Wołyniu i Polesiu. M. Urszula starała się wprowadzić w życie jedno z pragnień, które kiedyś wyraziła wobec swego brata Włodzimierza: „chciałabym ogarnąć wieś i po trzy: jedną nauczycielkę ludową, jedną pielęgniarkę i jedną gospodynię tam posłać, by w trójkę wieś przerobić”.
W 1928 roku powstała pierwsza wspólnota szarych urszulanek w Rzymie, a przy niej – dom akademicki dla młodzieży polskiej i włoskiej. Wkrótce Zgromadzenie otwarło tu także dom generalny. M. Urszula bardzo pragnęła mieć dom w cieniu Św. Piotra i blisko Ojca Świętego. W 1932 roku siostry podjęły pracę wśród ubogich na przedmieściach Rzymu. W 1930 roku pojechały do Francji, razem z dziewczętami, emigrującymi do pracy w fabrykach jedwabiu. M. Urszula podjęła też starania o wyjazd sióstr do Peru. Z braku funduszów jednak plany te nie doszły do skutku.
M. Urszula przeszczepiła na grunt Polski Krucjatę Eucharystyczną, która pod koniec jej życia obejmowała blisko 200.000 dzieci. Dwie drukarnie Zgromadzenia wspierały wychowanie – przede wszystkim dzieci i młodzieży – przez dobrą książkę (m. Urszula sama napisała kilka powieści dla dzieci) i wydawnictwa o charakterze formacyjnym (Dzwonek Św. Olafa, Hostia, Orędowniczek Eucharystyczny).
W chwili śmierci Założycielki (1939) Zgromadzenie liczyło około 800 sióstr w 31 wspólnotach w Polsce, we Włoszech i we Francji.
Zaczął się drugi etap historii Zgromadzenia, będący niełatwym sprawdzianem jego prężności duchowej i apostolskiej. Działania wojenne i polityka władz okupacyjnych zmusiły siostry do opuszczenia wielu domów, zwłaszcza na terenach wcielonych do Rzeszy i zagarniętych przez Związek Radziecki. Siostry wykazały dużą elastyczność w przystosowaniu się do zmienionych warunków życia i pracy. Chociaż często same narażone na represje (ok. 200 zostało ewakuowanych, 107 znalazło się w obozach lub więzieniach niemieckich i radzieckich, 5 zostało wywiezionych na Syberię, 66 na roboty przymusowe do Niemiec), siostry opiekowały się chorymi i więźniami wojennymi (w Polsce, szczególnie w Sieradzu, a także we Włoszech, we Francji), prowadziły tajne nauczanie w zakresie szkół powszechnych i średnich, domy dziecka i bezpłatne kuchnie dla potrzebujących. Włączyły się w działalność konspiracyjną, w niesienie pomocy wysiedlonym, jeńcom, uciekinierom, prześladowanym, również Żydom. Ratowały dzieci żydowskie, ukrywając je w swych domach. Cztery siostry zginęły przy udzielaniu pomocy rannym podczas powstania warszawskiego. Dwie dotarły do Nowej Zelandii (1944) wraz z 736 dziećmi polskimi, po kilkuletniej tułaczce wojennej przez ZSRR, Persję i Ocean Indyjski.
Lata powojenne były czasem mozolnego dźwigania się, wraz z całą Polską, z ruin, powrotu do dawnych miejsc, szukania nowych pól działania, szczególnie w dziedzinie wychowania, nauczania i pracy charytatywnej. Polityka władz komunistycznych zmuszała do nieustannej czujności i elastyczności. Odbudowane z trudem dzieła wychowawcze zostały przez państwo zabrane. Siostry usunięto ze szkół. Zabrano siostrom szkołę gospodarstwa domowego w Pniewach i dom akademicki dla 140 studentek w Warszawie, zlikwidowano lub upaństwowiono przedszkola i bursy, zlikwidowano świetlice i biblioteki. Domy dziecka przeszły pod zarząd "Caritas". Ta sytuacja zmusiła do podjęcia nowych zadań: katechizacji i innych form pracy przy parafiach, różnego rodzaju pomocy środowisku, pracy w instytucjach kościelnych i uczelniach katolickich (KUL, ATK), pracy formacyjnej z młodzieżą.
W 1965 roku siostry wyjechały do Kanady, gdzie podjęły pracę przy polskiej parafii w Windsor (Ontario), nauczanie w szkołach kanadyjskich i w szkole polskiej oraz otworzyły własne przedszkole. Obecnie pracują również w London i w Ottawie. W 1969 roku grupa szarych urszulanek wyjechała do Argentyny, a w roku 1971 – do Brazylii. W 1976 roku Zgromadzenie podjęło pracę w Finlandii, w 1980 roku – w domach dla młodzieży, należących do Międzynarodowej organizacji In Via, w Monachium (Niemcy). W 1988 roku siostry rozpoczęły pracę duszpasterską na Ukrainie, w 1995 na Białorusi. Praca misyjna na kontynencie afrykańskim została zapoczątkowana w 1990 roku w Tanzanii, w Azji – w 2002 roku na Filipinach. W 2008 roku, 100 lat po wyjeździe m. Urszuli do Rosji, urszulanki wznowiły swoją działalność w Petersburgu – przy parafii św. Katarzyny. W Ameryce Południowej w 2009 roku dołączyła Boliwia do krajów „szarych misji”.
Julia Ledóchowska urodziła się 17 IV 1865 w Loosdorf (Austria). W 1883 rodzina przeniosła się do Lipnicy Murowanej, niedaleko Krakowa. W 1886 Julia wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. Tu, już jako m. Urszula, zajęła się przede wszystkim pracą pedagogiczną. W 1907 z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny. W 1910 nad Zatoką Fińską powstał dom dla wspólnoty oraz – realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli – gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Wybuch wojny w 1914 spowodował wydalenie m. Urszuli z Rosji. Zatrzymała się w Skandynawii: w Sztokholmie, następnie w Danii. Wspólnie z wyjeżdżającymi kolejno z Petersburga siostrami zorganizowała szkołę dla skandynawskich dziewcząt, potem m.in. ochronkę dla sierot po polskich emigrantach. Włączyła się też w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podjęła współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza. Poprzez akcję odczytową kształtowała wrażliwość społeczeństw skandynawskich na sprawę niepodległości Polski.
W 1920 petersburska wspólnota urszulanek wróciła do wolnej Polski i osiedliła się w Pniewach koło Poznania. Wkrótce potem otrzymała od Stolicy Świętej pozwolenie na przekształcenie się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego – żyjące duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji, szukające równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie ludzi uboższych. Zgromadzenie szybko się rozwijało. Powstawały domy i dzieła w Polsce i na Kresach Wschodnich, od 1928 we Włoszech, od 1930 we Francji.
M. Urszula formowała siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w służbie innym, zwłaszcza dzieciom i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem. Spalała się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość pozwalała jej kochać każdego człowieka, bez względu na wyznanie, przekonania, pozycję. Gdy umarła w Rzymie, 29 V 1939, ludzie mówili, że zmarła święta...
20 VI 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikował m. Urszulę. W 1989 zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
18 V 2003 w Rzymie Ojciec św. Jan Paweł II kanonizował m. Urszulę Ledóchowską.
Kalendarium życia
1865
Julia przychodzi na świat w Loosdorf, w Dolnej Austrii, jako drugie z siedmiorga dzieci Antoniego i Józefiny Salis-Zizers.
1883
Rodzina Ledóchowskich przenosi się do Lipnicy Murowanej, blisko Krakowa.
1886
Julia wstępuje do klasztoru sióstr urszulanek w Krakowie, znanego z poziomu duchowego oraz pracy nauczycielskiej i wychowawczej wśród dziewcząt ze środowiska, a także z odległych miejscowości Galicji i Rosji.
1904
Matka Urszula zostaje przełożoną klasztoru urszulanek w Krakowie.
1907
Z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjeżdża do Petersburga, gdzie obejmuje kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny.
1908
Powiększająca się wspólnota sióstr, żyjąca w ukryciu, staje się autonomicznym domem urszulanek w Petersburgu, a m. Urszula jego przełożoną. W nowicjacie, w ścisłej konspiracji, przygotowują się do życia zakonnego następne urszulanki.
1910
Nad Zatoką Fińską powstaje dom dla wspólnoty oraz - realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli - gimnazjum z internatem dla dziewcząt.
1914
Wybuch wojny powoduje wydalenie m. Urszuli z Rosji. Zatrzymuje się w Skandynawii, najpierw w Sztokholmie, a następnie w Danii. Tu powoli przenosi siostry z ogarnianego skutkami wojny Petersburga i wspólnie z nimi organizuje szkołę dla skandynawskich dziewcząt.
Włącza się też w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podejmuje współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza.
1920
Petersburska wspólnota urszulanek wraca do wolnej Polski i osiedla się w Pniewach koło Poznania, a wkrótce potem otrzymuje od Stolicy Świętej pozwolenie na przekształcenie się w Zgromadzenie Urszulanek Serca Jezusa Konającego (szare urszulanki).
Ze starego korzenia wyrasta nowa gałąź, pragnąca żyć duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej i nauczycielskiej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji w zmienionych czasach, szukając równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie ludzi uboższych. Zgromadzenie pod kierunkiem m. Urszuli szybko się rozwija. Powstają domy i dzieła w Polsce i placówki misyjne na Kresach Wschodnich. Od 1928 Zgromadzenie jest obecne we Włoszech, a w 1930, towarzysząc dziewczętom jadącym do pracy zarobkowej, siostry organizują pierwsze domy we Francji.
Matka formuje siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w podejmowanych inicjatywach pracy dla innych, zwłaszcza dla dzieci i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważa za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i temu świadectwu przypisuje wielki wpływ ewangelizacyjny i wychowawczy. Uczy, że świętość jest dostępna dla każdego, że polega na pełnym miłości do Boga i ludzi zaangażowaniu w codzienne obowiązki.
Sama wiele podróżuje, odwiedzając wspólnoty i odpowiadając na nowe propozycje pracy. Doceniając ogromną rolę organizacji wspomagających katechezę i wychowanie religijne, m.in. przenosi na grunt polski Krucjatę Eucharystyczną (dziś: Eucharystyczny Ruch Młodych). Organizuje wydawanie pisemek dla dzieci i młodzieży, sama pisze do nich artykuły. Znajduje w swym zapracowanym życiu czas na pisanie książek dla dzieci. Uczestniczy aktywnie w życiu religijnym, kulturalnym i społecznym kraju, za co otrzymuje wysokie odznaczenia państwowe.
M. Urszula spala się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość przynagla ją we wszystkim, co czyni. Kocha człowieka – każdego, bez względu na wyznanie, przekonania, pozycję.
1939
Gdy umiera w Rzymie, 29 maja, ludzie mówią, że zmarła święta...
1983
20 czerwca w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikuje m. Urszulę. Jest to pierwsza beatyfikacja na ziemi polskiej.
1989
Zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostaje przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
2002
Ogłoszenie dekretu o uznaniu cudu za wstawiennictwem bł. Urszuli kończy proces kanonizacyjny.
2003
18 maja w Rzymie Jan Paweł II dokonuje kanonizacji Urszuli Ledóchowskiej.